In het onderwijs probeer ik als juf te kijken…Echt te zien wat een kind bewust, of onbewust, uitzendt.

Een mooi voorbeeld gebeurde van de week.

Ik was een verjaardag aan het vieren en de hele klas zong enthousiast mee. Want, zo zeg ik vaak, blij zijn voor een ander is aanstekelijk!
Er was 1 leerling die was een ander tijdens het zingen, aan het prikken met zijn potlood.
Dus ik, al zingend “Lang zal hij leven, lang zal hij…BRUL!…leven in de gloria!”
En op die brul noemde ik dus zijn naam.
Ik keek hem aan met mijn pittige juffenogen 😉 en hij snapte prima dat het niet oke was wat hij deed.
Ik zong ondertussen reuze feestelijk verder, maar keek vervolgens in de ogen van een ander bang hertje.

Mijn brul had bij een andere leerling zijn reptielenbrein aangezet. ERROR!
“Sorry hoor, ik moest tijdens het zingen even tegen X zeggen dat hij moest stoppen met wat hij deed!
En nu zie ik dat Y daar en beetje van geschrokken is, klopt dat?”
Y knikte alleen maar, en ik zei: “Ging het over jou? Was ik boos op wat jij deed? Nee toch? Ik was boos om wat X deed, ik vind hem nog steeds de allerliefste X, maar hij deed iemand anders pijn. En mijn brul zorgde dat jouw stoplicht op rood sprong! Haal maar even adem, het is oke.”
Er werd adem gehaald, er zakten schouders en er verscheen weer een glimlach.

Maar…vervolgens ging ik weer terug naar Y met zijn potlood. “Wat maakte dat je dat deed? ”
( Nooit waarom vragen, zit een oordeel in…😉 )
“Nou juf, hij zong dus hele gekke woorden, en dat vond ik niet leuk!”
Ah…er was dus meer. Hij was geïrriteerd!
Door door te vragen hoorde ik het hele verhaal, en was ik niet alleen maar het symptoom aan het ́bestrijden’. Elk kind voelt zich gehoord en gezien.

Lang verhaal kort…er zit ALTIJD een reden achter gedrag!
Een kind is boos omdat een plan niet lukte zoals gedacht, maar dat is eigenlijk teleurstelling.
Een kind klapt dicht, reageert angstig, omdat er iets is wat ze niet snappen. Het voelt zich dus eigenlijk onveilig.

Lieve papa, lieve mama, lieve juf, lieve meester, kijk VOORBIJ dat gedrag.
Dat is enkel een symptoom van een behoefte.
Probeer die behoefte helder te krijgen, want dan kun je aan de slag met de wortel van het gedrag. Namelijk de oorzaak! In een Geboorte in Kaart leg ik ook altijd de Behoefte in Kaart, ofwel het gedrag wat je nu ziet, de wortel en welke hulpvraag er eigenlijk is. Met praktische tips, met uitleg over het waarom, over waar het vandaan kan komen en vooral, wat kun je doen!